Kώστας Kαββαθάς
«.Βλέπετε, η εταιρία που φτιάξαμε με τη Σοφία Καββαθά και μερικούς καλούς
συνεργάτες μεγάλωσε, πέρα και πάνω από το -μέγεθος- που θεωρούμε
-ανθρώπινο-, και αυτό είναι ένα ακόμα από τα πράγματα που με ενοχλούν ίσως
περισσότερο απ? όλα τα άλλα?»
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν είναι αποτέλεσμα της ηλικίας, της κούρασης ή της πικρίας που ο
καθένας από ?μας αισθάνεται, επειδή δεν κατάφερε να κάνει κάποια πράγματα
στη ζωή του, αλλά τον τελευταίο καιρό στο νου έρχονται όλο και πιο συχνά
σκόρπιες, «σπασμένες» τις περισσότερες φορές, εικόνες από τα γεγονότα που
σημάδεψαν τα 37 χρόνια που ο υπογράφων βρίσκεται στη υπηρεσία της τεχνικής
δημοσιογραφίας. Και το περίεργο είναι ότι μερικές φορές οι εικόνες
συνοδεύονται από? ήχους, ακόμα και μυρουδιές! Μη χαμογελάτε! Για την?
κατάστασή μου δεν ευθύνεται ο κομήτης Χέιλ Μπόπ, αλλά το ότι έφτασα στο
σταυροδρόμι που όλοι φθάνουμε κάποια στιγμή της ζωής μας. Στέκω εκεί, με το
δρόμο που διανύθηκε να χάνεται στο βάθος του χρόνου και μάταια προσπαθώ να
δω τι επιφυλάσσει το μέλλον. Όπως προχτές, για παράδειγμα, που επέστρεφα
στην Αθήνα μετά την οδήγηση της Πόρσε 911T των 408 ίππων. Με τα μάτια να
κλείνουν από το πρωινό ξύπνημα (04.30, για να προλάβω τη «γαλατάδικη» πτήση
της Λουφτχάνσα για Φρανκφούρτη και την άλλη για τη Στουτγκάρδη) έφερα στο
νου την αγωνία του νεοφώτιστου (τότε) δημοσιογράφου από την πρώτη μου
επίσκεψη στο Τσουφενχάουζεν και στο Βάισαχ. Στη μια γωνιά ήταν τρεις 917
που ετοιμάζονταν για τους αγώνες του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Αντοχής, στην
άλλη μια σειρά κινητήρες που απέδιδαν από 700 ως...1.000 ίππους. Μετά η
συνέντευξη του Φέρι Πόρσε, και οι ανεπανάληπτες στιγμές που έζησα καθώς οι
δοκιμαστές οδηγοί με έκαναν μερικούς γύρους στην πίστα. Το μούδιασμα που
ένιωσα όταν μου είπαν ότι μπορώ να οδηγήσω μια «ειδική» 954 ή 945 ή κάτι
που δε θυμάμαι πια!
Αυτό όμως που θυμάμαι είναι η ταχύτητα, η δύναμη και η ακρίβεια που, δύο
δεκαετίες μετά, εξακολουθούν να συνοδεύουν τις αναμνήσεις μου. Την θυμήθηκα
εκείνη τη Μηχανή και ρίγησα. Και δεν ήταν η μόνη που οδήγησα ή που γνώρισα
σαν συνεπιβάτης μυθικών οδηγών. Τριάντα χρόνια πίσω και να οι ήχοι από τις
κοτρόνες των Ράλι Ακρόπολις που χτυπούσαν στην «ποδιά» της Λότους Κορτίνα
του Σόντερστρομ, της Φούλβια του Σέλστρομ, του Αουντι Κουάτρο του
Μπλόμκβιστ, αλλά και των αυτοκινήτων των ελλήνων οδηγών που πάντα με
«πήγαιναν μια βόλτα» για να μου δείξουν τις αρετές του συνδυασμού.
Χαμογελάω κοιτώντας τον παράμεσο του δεξιού μου χεριού που είναι 10
χιλιοστά μικρότερος από εκείνον του αριστερού. Το χαμένο δάχτυλο ίσως
βρίσκεται ακόμα κολλημένο ανάμεσα στο ρολ μπαρ και στην οροφή της Alfa GTAm
του φίλου μου του Γιώργου Μοσχού. Πώς έμεινε εκεί; Απλά επειδή πήραμε δύο
τούμπες με 150 χλμ./ώρα, όταν «έσκασε» το πίσω αριστερό λάστιχο σε δοκιμές
στην ειδική της Αναβύσσου.
«Σας παρακαλώ, κύριε... Πηγαίνετέ με στο Ασκληπείο της Βούλας», παρακαλούσα
τους διερχόμενους καθώς το αίμα έτρεχε ποτάμι στην άσφαλτο, αλλά εκείνοι
πατούσαν γκάζι και έφευγαν. Πού να μπλέξουν οι μικρομεσαίοι...
Σκαλίζοντας το φωτογραφικό μου αρχείο έπεσα πάνω στα αρνητικά από το
τελευταίο Τάργκα Φλόριο. Κοντεύουν να «ασπρίσουν» από το χρόνο, αλλά ακόμα
λειτουργούν σαν συσκευές? εικονικής πραγματικότητας. «Βλέπω» τη Φεράρι του
Νίνο Βακαρέλα να σκάει μύτη στο S και πίσω τις «κοντές» Πόρσε να θέλουν να
την καταπιούν. «Βλέπω» το φως, «μυρίζω» τ? αρώματα της ανοιξιάτικης
σικελικής γης, «ακούω» τους ήχους από τους κινητήρες και το «βουητό» από?
500.000 θεατές! Ναι, καλά διαβάσατε... Πεντακόσιες χιλιάδες! Από την Ιταλία
και από όλη την Ευρώπη και μαζί τους ένας νέος δημοσιογράφος να μην
πιστεύει στα μάτια του! Το ίδιο και για τους ελληνικούς αγώνες. Ακόμα
θυμάμαι το Πεζό 204 να «κολλάει» στις λάσπες των παλιών Φθινοπωρινών και
τις μυρουδιές των Εαρινών Ράλι (τότε υπήρχε ακόμα η άνοιξη). Κλείνω τα
μάτια και «βλέπω» τον Κανελάκη με το BMW 700, τον ΕΙΠΩΡΧ με την 2000ti, τον
Κοσμετάτο με το NSU TT. Ή το Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη να χάνει τη ζωή του
σ? ένα φριχτό ατύχημα στο σιρκουΐ της Ρόδου, το Νίκο Γκουντούφα να
τερματίζει με σπασμένο πόδι και φρικτούς πόνους τη Μαχ III Καβασάκι στην
Κέρκυρα, αλλά και το Γιώργο Μοσχού με τον εμπρός τροχό της «Αμερικάνας»
μισό μέτρο στον αέρα. «Βλέπω» τον Σπύρο τον Τσινιβίδη με την BMW και τον
Asterix (Αρη Λουμίδη) με την Πόρσε να δίνουν ομηρικές μάχες στο Τατόι και
αλλού.
Ζεστή η ατμόσφαιρα στη Ρόδο, υγρή στο σιρκουΐ της Κέρκυρας, μαγική στις
αναβάσεις της μεγάλης Πάρνηθας (τη στιγμή που γράφω αυτές οι γραμμές οι
γραφειοκράτες δεν δίνουν άδεια για να γίνει η ανάβαση των? καθαρών
αυτοκινήτων με τη ?γραπτή? δικαιολογία ότι δεν επιτρέπονται αγώνες
αυτοκινήτων). Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι ο δασάρχης επιτρέπει μεν να
ανεβοκατεβαίνουν τα θηριώδη πετρελαιοκίνητα πούλμαν του καζίνου και τα κάθε
λογής πολιτικά και στρατιωτικά φορτηγά, αλλά όχι τα 100% «καθαρά» οχήματα
που θα λάβουν μέρος στον «αγώνα» της 18ης Μαΐου.
Μια ζωή στα βουνά και στα σιρκουΐ, με αγώνες ταχύτητας στα Χανιά, στη
Βέροια, ακόμα και στη? Νέα Σμύρνη, με αναβάσεις στη Ριτσώνα και στον
Φιλέρημο. Μερικές φορές οι εικόνες είναι τόσο ζωντανές, ώστε μπορώ να
διακρίνω ακόμα και τους? αριθμούς στις πόρτες των αυτοκινήτων.
Απ? όλα παίζει το βίντεο στο σταυροδρόμι. Το πρώτο μότο-κρος στην Ανάβυσσο,
τη? σύλληψη και μεταφορά μου στα κρατητήρια του A.T. Γλυφάδας με την
κατηγορία της «οργάνωσης αυτοσχέδιων αγώνων», τη σκληρή (χειρωνακτική)
δουλειά για να διαμορφωθεί η πίστα στου Πετσαγκουράκη, τις πρώτες
«καθαρόαιμες», τους αγώνες μότο-κρος, που τόσο άδοξα χάθηκαν.
Εκατοντάδες χιλιάδες παλιά χειρόγραφα και τελευταία οθόνες. Χιλιάδες άρθρα
και προτάσεις στα περιοδικά και στις εφημερίδες για τα τροχαία ατυχήματα.
Προτάσεις, επιτροπές, συσκέψεις που οδήγησαν στο απόλυτο τίποτα. Από το
«Βολάν» και το «Νέο Αυτοκίνητο» μέχρι την παλιά «Μεσημβρινή», την
«Απογευματινή», το «Αλφα» και τα «Επίκαιρα» και από την «Καθημερινή» μέχρι
το «Αuto Εξπρές» και μετά τους 4T και από το 1987 στο «ΒΗΜΑ». Μια ζωή τυφλά
αφιερωμένη σε μια ιδέα (της δημοσιογραφίας) που όλο και λιγότερους πιστούς
έχει, και αφιερωμένη στη «μεταφυσική» έννοια της αυτοκίνησης που όπως
πολλές φορές έχω πει τα τελευταία χρόνια μάλλον πουλιέται με 0% τόκο και
χωρίς προκαταβολή. Κι αυτό όχι γιατί κάποιοι μεγάλωσαν (δεν είμαι ο μόνος
που βρίσκεται στη διασταύρωση), αλλά γιατί τα πάντα αγοράστηκαν (ή
εξαγοράστηκαν), πουλήθηκαν, ευτελίστηκαν, έπεσαν θύματα του «μάρκετινγκ» ή
του «μπιλόου δι λάιν».
Στέκομαι λοιπόν κι αναρωτιέμαι: αξίζει τον κόπο να προχωρήσει κανείς;
Αξίζει, στις φλέβες σου να τρέχει το δηλητήριο της απόλυτης εξάντλησης από
τα ατέλειωτα 16ωρα και τις χωρίς διακοπές δεκαετίες, όταν καθημερινά
εξευτελίζεσαι από τον κάθε ηλίθιο προκειμένου να φέρεις σε πέρας ακόμα και
την πιο απλή εργασία; Σ? αυτή τη χώρα, ο κάθε σκληρά εργαζόμενος (ή?
ονειρευόμενος) πολίτης έχει να αντιμετωπίσει ένα κράτος-δολοφόνο, που με το
χέρι απλωμένο περιμένει στη γωνία για να πιει το αίμα όσων δε διαθέτουν
εξουσία. Γιατί, εκείνοι που διαθέτουν, μπορούν να χρωστάνε τα
δισεκατομμύρια, τα οποία πάντα «ρυθμίζουν» με τρόπο ώστε να μην τα
πληρωθούν ποτέ. Όσοι ασχολείσθε με τις επιχειρήσεις θα καταλαβαίνετε τι
θέλω να πω. Βλέπετε, η εταιρία που φτιάξαμε με τη γυναίκα μου και μερικούς
καλούς συνεργάτες μεγάλωσε, πέρα και πάνω από το «μέγεθος» που θεωρώ
«ανθρώπινο», και αυτό είναι ένα ακόμα από τα πράγματα που με ενοχλούν ίσως
περισσότερο απ? όλα τα άλλα. H ρουτίνα και τα χίλια-δύο προβλήματα που
καθημερινά παρουσιάζονται (δικαιολογημένα ή ψυχασθενικά αδικαιολόγητα) μας
πίνουν το αίμα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε/να κάνω τη δουλειά
που μας/μου αρέσει: να γράφω γι? αυτοκίνητα (και όχι μόνο, γιατί είναι και
η ΠΤΗΣΗ με τα... αεροπλάνα!).
Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που, για να οδηγήσω την 911turbo, ξεκίνησα
τα χαράματα και γύρισα τα μεσάνυχτα. Την άλλη μέρα έπρεπε να είμαι στο
γραφείο προκειμένου με τους συνεργάτες μου να παρακαλέσουμε, να
ικετεύσουμε, να εξευτελιστούμε, να τιμωρηθούμε, να δανεισθούμε για να τα
βγάλουμε πέρα (επειδή ορισμένοι δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους και μας
χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια δραχμές από «διαφημίσεις»).
Βλέπετε, λοιπόν, ότι πίσω από τα «πλαστικοποιημένα» εξώφυλλα μπορεί να
κρύβονται πολλά (ανθρώπινα) προβλήματα! Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος
που, εδώ κι ένα χρόνο περίπου, στέκω στη μεγάλη διασταύρωση κι αναρωτιέμαι
προς τα πού πρέπει να πάω.